Mijmeringen

Op het pad van het leven

bevinden zich grote plassen met water. Je ziet ze, ruikt ze, voelt ze, proeft ze in de vochtige lucht, kan ze aanraken, je hoort de weerkaatsing van het geluid veranderen. Water in al mijn zintuigen.

Ik kan er

bang voor zijn, wil geen natte schoenen krijgen. Zou er als een kind in kunnen gaan staan of trappen en het water hoog doen opspatten en gelukzalig kirren. Kan ze willen vermijden en eromheen lopen. Ik kan zelfs doen alsof ik ze niet kan zien en stug doorlopen.

Maar

ik neem ze wel waar, ik voel en niet alleen met mijn zintuigen. Ik voel diep, steeds dieper.

De zuivering van het water.

De insecten die erin leven, de dieren die ervan drinken en zich erin wassen. Het water leeft en dat geeft hoop. Opschoning. Zinvolle waterplassen maken mijn pad helder en ik laaf mij eraan. Dank je wel plassen water dat jullie bestaan.

En ik?

Ik trek mijn schoenen uit, ongegeneerd, vol liefde, in vol bewustzijn wat dit betekend voor mij. De zuivering.

Het is goed zoals het is.

Ik hoef niet bang te zijn voor het water en evenmin voor de mening en het oordeel van een ander over mijn blote voeten. Het is precies goed zo. Ik ben. Vol van het leven. En voorlopig ga ik nog niet weg. Dit voelen. Deze manier van met moeder aarde en de subtiele energie omgaan. Dat is wie ik ben. Dat ontkennen heeft mij zo verdrietig gemaakt. Mee in de wereld van de ego’s. Klaar nu. Ik laat de controle los, van jullie en van mezelf.

Ik stroom mee

met het water, niet meer ertegenin, maar stroomafwaarts, naar betere plekken, naar lichtere momenten, naar liefdevolle gesprekken, naar eenheid met alles, in alles om mij heen.

Felicia (26 mei 2021)